دکتر علی جعفری متخصص مغز و اعصاب

عفونت های ستون فقرات را می توان بر اساس محل آناتومیک درگیر طبقه بندی کرد:ستون مهره هافضای دیسک بین مهره ای،کانال نخاعیو بافت های نرم مجاور. عفونت ممکن است توسط باکتری ها یا ارگانیسم های قارچی ایجاد شود و ممکن است پس از جراحی رخ دهد. اکثر عفونت های بعد از عمل بین سه روز تا سه ماه پس از جراحی رخ می دهد.برای ارتباط با بهترین جراح ستون فقرات در تهران اینجا کلیک کنید

 استئومیلیت مهره ای شایع ترین شکل عفونت مهره ای است. این می تواند از ضربه مستقیم ستون فقرات باز، عفونت در نواحی اطراف و از باکتری هایی که از خون به مهره پخش می شوند ایجاد شود.

عفونت های فضای دیسک بین مهره ای فضای بین مهره های مجاور را درگیر می کند. عفونت های فضای دیسک را می توان به سه زیر گروه تقسیم کرد: هماتوژن بزرگسالان (خود به خودی)، دوران کودکی (دیسکیت) و بعد از عمل.

عفونت های کانال نخاعی شامل آبسه اپیدورال نهایی است که عفونتی است که در فضای اطراف سخت افزار (بافتی که طناب نخاعی و ریشه عصبی را احاطه کرده است) ایجاد می شود. آبسه ساب دورال بسیار نادرتر است و فضای بالقوه بین سختره و عنکبوتیه (غشای نازک نخاع، بین دورا ماتر و پیا ماتر) را تحت تاثیر قرار می دهد. عفونت های داخل پارانشیم نخاع (بافت اولیه) را آبسه های داخل مدولاری می نامند.

عفونت های بافت نرم مجاور شامل ضایعات پاراسپینال گردن و قفسه سینه و آبسه ماهیچه های پسوآس کمری است. عفونت‌های بافت نرم معمولاً بر بیماران جوان‌تر تأثیر می‌گذارند و اغلب در افراد مسن دیده نمی‌شوند.

بروز و شیوع

• استئومیلیت مهره ای سالانه 26170 تا 65400 نفر را تحت تاثیر قرار می دهد.
• آبسه اپیدورال نسبتاً نادر است و در هر 10000 بستری در بیمارستان 0.2 تا 2 مورد وجود دارد. با این حال، 5-18? از بیماران مبتلا به استئومیلیت مهره ای یا عفونت فضای دیسک ناشی از گسترش پیوسته، دچار آبسه اپیدورال می شوند.
• برخی از مطالعات نشان می دهد که بروز عفونت های ستون فقرات در حال حاضر در حال افزایش است. این افزایش ممکن است به افزایش استفاده از دستگاه های عروقی و سایر اشکال ابزار دقیق و افزایش مصرف مواد مخدر داخل وریدی مرتبط باشد.
• حدود 30 تا 70 درصد از بیماران مبتلا به استئومیلیت مهره ای هیچ عفونت قبلی آشکاری ندارند.
• آبسه اپیدورال در هر سنی ممکن است رخ دهد، اما بیشتر در افراد 50 ساله و بالاتر شایع است.
• اگرچه درمان در سال های اخیر بسیار بهبود یافته است، اما میزان مرگ و میر ناشی از عفونت ستون فقرات هنوز تخمین زده می شود

عوامل خطر برای ایجاد عفونت ستون فقرات شامل شرایطی است که سیستم ایمنی را به خطر می اندازد، مانند:

• سن بالا
• مصرف مواد مخدر داخل وریدی
• عفونت ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV).
• استفاده سیستمیک طولانی مدت از استروئیدها
• دیابت شیرین
• پیوند عضو
• سوء تغذیه
• سرطان

عوامل خطر جراحی شامل جراحی های طولانی مدت، از دست دادن خون بالا، کاشت ابزار و جراحی های متعدد یا تجدید نظر در یک محل است. علیرغم اقدامات پیشگیرانه متعددی که دنبال می شود، عفونت در 1-4 درصد موارد جراحی رخ می دهد.

علل

عفونت ستون فقرات می تواند ناشی از عفونت باکتریایی یا قارچی در قسمت دیگری از بدن باشد که از طریق جریان خون به ستون فقرات منتقل شده است. شایع ترین منبع عفونت های ستون فقرات، باکتری به نام استافیلوکوکوس اورئوس و پس از آن اشریشیا کلی است.

عفونت ستون فقرات ممکن است پس از یک روش اورولوژی رخ دهد، زیرا سیاهرگ های پایین ستون فقرات از طریق لگن بالا می آیند. شایع ترین ناحیه ستون فقرات که تحت تاثیر قرار می گیرد، ناحیه کمر است. مصرف کنندگان مواد مخدر داخل وریدی بیشتر در معرض عفونت هایی هستند که بر ناحیه گردن رحم تأثیر می گذارند. روش‌های دندانپزشکی اخیر خطر ابتلا به عفونت‌های ستون فقرات را افزایش می‌دهد، زیرا باکتری‌هایی که ممکن است در جریان عمل وارد جریان خون شوند، می‌توانند به ستون فقرات بروند.

عفونت های فضای دیسک بین مهره ای احتمالاً در یکی از صفحات انتهایی به هم پیوسته شروع می شود و دیسک به طور ثانویه آلوده می شود. در کودکان، در مورد منشا آن اختلاف نظر وجود دارد. اکثر کشت‌ها و نمونه‌برداری‌ها در کودکان منفی است، و کارشناسان معتقدند که دیسکیت دوران کودکی ممکن است یک بیماری عفونی نباشد، بلکه ناشی از دررفتگی جزئی اپی‌فیز (ناحیه رشد نزدیک انتهای استخوان)، در نتیجه آسیب فلکشن باشد. .