دکتر علی جعفری متخصص مغز و اعصاب

از اواسط دهه 1800، پزشکان از داروها برای القای بیهوشی عمومی در بیماران تحت عمل جراحی استفاده کردند. علیرغم استفاده گسترده از آنها، اطلاعات کمی در مورد چگونگی ایجاد چنین از دست دادن هوشیاری عمیق توسط این داروها وجود دارد.برای ارتباط با بهترین جراح مغز و اعصاب در تهران اینجا کلیک کنید.

محققان MIT و بیمارستان عمومی ماساچوست (MGH) در یک مطالعه جدید که فعالیت مغزی در داوطلبان انسان را در یک دوره دو ساعته در حین از دست دادن و به دست آوردن هوشیاری ردیابی کرد، الگوهای مغزی متمایز مرتبط با مراحل مختلف بیهوشی عمومی را شناسایی کردند. این یافته‌ها چگونگی تأثیرات یک داروی بیهوشی رایج را روشن می‌کند و می‌تواند به پزشکان در نظارت بهتر بیماران در حین جراحی و جلوگیری از موارد نادری از بیدار شدن بیماران در حین عمل کمک کند.

متخصصان بیهوشی اکنون بر یک سیستم نظارتی تکیه می کنند که اطلاعات الکتروانسفالوگرام (EEG) را می گیرد و آن را در یک عدد واحد بین صفر تا 100 ترکیب می کند. با این حال، به گفته نویسندگان مطالعه جدید، این شاخص در واقع اطلاعاتی را که می تواند مفیدتر باشد، پنهان می کند. در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم در هفته 4 مارس ظاهر می شود

. «وقتی متخصصان بیهوشی از فردی در اتاق عمل مراقبت می کنند، می توانند از اطلاعات این مقاله برای اطمینان از بیهوشی فردی استفاده کنند و آنها می توانند امری براون، نویسنده ارشد، پروفسور علوم مغز و علوم شناختی و علوم بهداشتی و فناوری MIT و متخصص بیهوشی در MGH، می‌گوید: ایده‌ای خاص درباره زمانی که فرد ممکن است هوشیاری خود را به دست آورد.

نویسنده اصلی مقاله پاتریک پوردون، مربی بیهوشی در MGH و دانشکده پزشکی هاروارد است.

الگوهای متمایز

پاییز گذشته، پوردون، براون و همکارانش مطالعه‌ای در مورد فعالیت مغز در بیماران صرعی منتشر کردند که تحت بیهوشی قرار می‌گرفتند. با استفاده از الکترودهایی که به عنوان بخشی از درمان صرع در مغز بیماران کاشته شده بود، محققان توانستند یک الگوی EEG امضایی را که در طول بیهوشی ظاهر می شد، شناسایی کنند.

در مطالعه جدید، محققان داوطلبان سالم را مورد مطالعه قرار دادند و فعالیت مغز آنها را با آرایه ای از 64 الکترود متصل به پوست سر اندازه گرفتند. آنها نه تنها الگوهایی را پیدا کردند که به نظر می رسید با آنچه در مطالعه سال گذشته دیده بودند مطابقت دارد، بلکه می توانستند جزئیات بسیار بیشتری را نیز تشخیص دهند، زیرا آنها دوز پروپوفول را در مدت زمان طولانی تری تجویز کردند و افراد را تا زمانی که از آنها خارج شدند دنبال کردند. بیهوشی